واقع گرایی

حبیب باوی ساجد به صدای خارج از تصویر درجهت پیش بردن روایت خود تکیه می کند و بااین تکنیک مستند افکار سامی را درتجربه ای روانشناختی واکاوی و آشکار می‌سازد. سامی زندگی‌اش را وقف دخترش سعاد می‌کند، تا جایی که پشت خود و پشت اسبش «وَرده» را تکیه‌گاهی برای دخترش قرار می‌دهد تا در مسیرهای گِلی مدرسه روی آن بنشیند تا احساس ضعف و ناتوانی نکند. او و اسبش تبدیل به دو پایی می‌شوند که سعاد با آنها راه می‌رود و این گفتار، تصویری بشدت انسانی وشاعرانه در ذهن بیننده می‌آفریند.

«دلیل این واقع‌گرایی شدید پزشکیان که به خودزنی می‌ماند هنوز بر ما روشن نیست. می‌خواهد سطح توقع مردم را پایین نگه دارد یا پیام هوشیار باشی است به دیگر سران و مسئولین برای همکاری در مسیر ناهموار پیش‌رو؟ اما چه از عوام باشیم و چه از خواص، باید به این حقیقت آگاه بود که نخستین گام برای صعود به قله، پذیرش صادقانه جایی است که در آن ایستاده‌ایم.»

عمر خیام را می‌توان واضع نظریه‌ی «روان‌شناسی مثبت» و رویکرد «واقعیت‌درمانی» دانست؛ چیزی که دو روان‌شناس شهیر معاصر، مارتین سلیگمن و ویلیام گلاسر، امروزه این دو برند را به نام خود پیوند زده‌اند.

عمده ترین مشکل احمدی‌نژاد این است که مخاطبان خود را نشناخت و فکر کرد که با شعار، می‌تواند مخاطبان رقبای خود را جذب کند و بدنه اصلاح‌طلبی را پشت سر خودش بیاورد؛ این اشتباه را برخی از دوستان ما نیز انجام دادند که فکر می‌کردند با یک شعار می توانند اصولگراها را هم در اختیار بگیرند.